‘Loslaten’ is geen levenshouding die we van nature hebben meegekregen en in de meeste gevallen werd een dergelijke houding ons ook niet aangeleerd tijdens onze jeugdjaren.

Wij worden eerder aangespoord om een plaats in deze wereld te verwerven en om een eigen identiteit, geworteld in familiebanden, uit te bouwen. We gaan ons meer en meer hechten aan onze persoonlijkheid en dus ook aan de wereld rondom ons.

Toch blijkt het leven bij nader inzien ons niet te kunnen bieden wat we ervan verwacht hadden. Zonder uitzondering worden wij geconfronteerd met tegenslag en lijden. Het leven zelf dwingt ons om te relativeren, om los te laten en de zaken waar we toch geen vat op hebben noodgedwongen te aanvaarden. Zij gebeuren buiten onze vrije wil om. Met als finaal sluitstuk het stervensproces.

Kunnen wij hieruit niet afleiden dat het leven zelf ons aanspoort om ook vrijwillig los te laten? En herkennen wij deze aansporing niet in ons diepste innerlijk?

Maar dan rijst de vraag: hoever kunnen, hoever zullen we gaan in dit proces van vrijwillig loslaten?

Een vraag die leidt naar de essentie van ons bestaan, naar het “ene nodige”.