God, kosmos & mens

​

​

Er zijn wetenschappelijke theorieën die het universum laten ontstaan vanuit een grote oerknal.

​

Denk eens aan vuurwerk op een zomeravond.

Eén grote vuurpijl schiet de hoogte in, er klinkt een luide knal en een schitterende figuur van kleurig gloeiende gensters verspreid zich tot een figuur in de donkere hemel.

De bijzondere schoonheid van dit fenomeen is als elke menselijke schepping heel vluchtig.

En daarin ontroerend. Misschien vertelt dat iets van onze realiteit.

Er wordt iets in ons aangeraakt.

​

Denk aan een universum waarin de oerknal zonnen vurig doet oplichten. In dat licht worden planeten zichtbaar. Al die geordende materie in een voortdurend dynamisch evenwicht.

Stel je een diepzwarte donkere ruimte voor in dat universum.

Vrijwel geluidloos, ruizelend, verschijnen talloze kleine sterretjes.

Ook zij hebben hun plaats in die grote symfonie van licht.

God heeft zo een golf van mensen gedacht en zij zijn.

Elk van die mensen als een kleine planeet, een microkosmos, wonend in die grote ruimte, de kosmos.

Dat is: een harmonische ordening.

Vandaar de vergelijking met een door talloze instrumenten perfect uitgevoerd muziekstuk.

Bedacht door God, door hem gespeeld, door hem genoten.

De gesloten kring van goddelijk bewustzijn en zijn myriaden verschijningsvormen.

​

​

​

​