God, kosmos & mens
​
​
Er zijn wetenschappelijke theorieën die het universum laten ontstaan vanuit een grote oerknal.
​
Denk eens aan vuurwerk op een zomeravond.
Eén grote vuurpijl schiet de hoogte in, er klinkt een luide knal en een schitterende figuur van kleurig gloeiende gensters verspreid zich tot een figuur in de donkere hemel.
De bijzondere schoonheid van dit fenomeen is als elke menselijke schepping heel vluchtig.
En daarin ontroerend. Misschien vertelt dat iets van onze realiteit.
Er wordt iets in ons aangeraakt.
​
Denk aan een universum waarin de oerknal zonnen vurig doet oplichten. In dat licht worden planeten zichtbaar. Al die geordende materie in een voortdurend dynamisch evenwicht.
Stel je een diepzwarte donkere ruimte voor in dat universum.
Vrijwel geluidloos, ruizelend, verschijnen talloze kleine sterretjes.
Ook zij hebben hun plaats in die grote symfonie van licht.
God heeft zo een golf van mensen gedacht en zij zijn.
​
Elk van die mensen als een kleine planeet, een microkosmos, wonend in die grote ruimte, de kosmos.
Dat is: een harmonische ordening.
Vandaar de vergelijking met een door talloze instrumenten perfect uitgevoerd muziekstuk.
Bedacht door God, door hem gespeeld, door hem genoten.
De gesloten kring van goddelijk bewustzijn en zijn myriaden verschijningsvormen.
​
Zoomen we in op de microkosmos mens: in het middelpunt van die kleine vuurbol zien we een kern of ziel.
In die ziel weerspiegelt en openbaart zich de goddelijke gedachte, de geest.
Rond de kern, die esoterisch als astraal vuur – wij zijn sterrenstof – wordt aangeduid,
worden ethers verbijzonderd, die uit de kern uitvloeien.
Zij vormen zich tot de uitdrukking van de geest die zich in de zielenkern bevindt.
Op die manier is die etherische gedaante de ware mens, de hemelse mens.
Op basis van die etherische matrijs vindt ook een meer stoffelijke openbaring plaats.
Vrij van elke kristallisatie, volstrekt durend.
Ontmoet de mens van de oorsprong!
​
​
Hernemen we het beeld van de kosmische symfonie.
​
De vele instrumenten delen in het goddelijke bewustzijn en vibreren gelijk in een volkomen vrijheid om te scheppen. Eén van de ontelbare mogelijke scheppingspaden gaat zo af en toe een zelf bedachte noot bevatten,
en nog één, en nog één. Heel geleidelijk sluipt een eigenzinnige harmonielijn in het kosmische stuk.
Door resonantie gaan andere instrumenten mee vibreren langs die nieuw bedachte lijn.
Langs dissonant evolueert het gebrachte stuk naar chaos. De voortdurend perfecte goddelijke schepping plooit zodanig dat de eigenzinnige muzikanten plots geen deel meer uitmaken van het orkest.
Zij bevinden zich in een afgescheiden werkelijkheid die snel trager wordt, door kristallisatie stolt.
Zo traag dat zij op een gegeven moment het bewuste contact met de schepper verliezen en in hun eigenzinnig scheppen steeds meer beperkt worden door de traagheid van hun realiteit.
​
Ontmoet de gevallen mens.
​
God laat niet varen het werk zijner handen!
In een buiteling van scheppende krachten wordt uiteindelijk in een nadir van kristallisatie
de stoffelijke aarde ontwikkeld, en op die planeet een lichamelijke diersoort.
Deze lichamen worden telkens weer opgenomen in een microkosmos.
De kern of ziel in het hart van de microkosmos vinden we terug als een potentieel goddelijk atoom,
een geestvonk, in het hart van de lichamelijke mens.
Van de kern gaat nog een zacht fluisteren uit dat wij, bewuste mensen in deze wereld,
in momenten van stilte, als verlangen kunnen waarnemen.
Dit verlangen is een uitnodiging aan ons wezen om onze rol in dit scheppingsverhaal op te nemen.
Het vraagt van ons om stil te worden, dat is: onze eigenzinnigheid, als een soort lage reflectie van de vallende mens, op te geven en ons te laten aantrekken door het licht, de straling van de goddelijke ruimte.
​
Als u inderdaad toegeeft aan dat ene verlangen zal je op weg gaan.
Een weg die je eerst stap voor stap vinden moet in jouw leven als zoekende mens.
Het lijkt logisch dat de wegen van vele muzikanten, op zoek naar de oorspronkelijke symfonische opvoering, samen zullen lopen. Er wordt een groep gevormd. Een groep beschermt tegen vijandige omgevingsinvloeden. Een groep herinnert in het ervaren van eenheid aan het hoge gedeelde doel.
Een groep kan in de verzamelde stilte af en toe enkele maten van de kosmische symfonie horen,
wat troost schenkt en kracht om verder te gaan.
​
Esoterisch geformuleerd wordt in het gaan van die weg een nieuw ethervoertuig opgebouwd
dat uitdrukking kan geven aan de kern van de microkosmos.
Het is een weg van herstel, van terugkeer naar de oorsprong.
Naar die sterrenwolk waar we als microkosmische mensen deel van uitmaken.
​
Misschien herkende je hiervoor fragmenten van bekende verhalen.
Mensen hebben door alle tijden verhalen verteld over de schepping,
hun oorsprong, over verlangen en de weg terug.
Over de rol van de onkenbare God.
Over mijn relatie met de schepper.
​
Verhalen uit de gnostiek leggen de nadruk op het hervinden en kennen van God.
De christelijke traditie kent het verhaal van de verloren zoon.
De Rozenkruisers schetsen de tocht van Christiaan Rozenkruis,
één van de vele verhalen van de zoektocht van de held.
Al deze verhalen van mensen vertellen van een innerlijke reis als de zin van ons bestaan.